Een verslaggever moet met de inhoud bezig zijn, niet met de techniek. De korrel van een camjo-camera is groter, en dus de kwaliteit slechter. De kaders deugen niet, de beelden zijn vaak overbelicht en de kleurstelling ziet er niet uit. Chef Nieuwsdienst Crit Pingen van de Limburgse regionale omroep L1 heeft een duidelijke mening; de kwaliteit van camjo is vaak bagger. ,,Ik weet niet wat je mooier kunt maken als camjo, dan met een cameraman.”
De zo’n 25 verslaggevers van L1 gaan standaard op pad om samen met een cameraman een TV-verhaal te maken. Daarnaast melden ze zich regelmatig live op radio en maken ze radio-items. De eindredacteur van L1 is blij dat er op zijn nieuwsredactie geen camjo’s werken. ,,Een cameraman bij ons, die draait soms 4 onderwerpen op 1 dag. Als ik een camjo op pad stuur, dan komt hij met maar 1 onderwerp op een dag. En je maakt er geen radio bij, want ik vind dat je dan wel heel veel last op de schouders legt bij die verslaggever.”
Bij Omroep Gelderland werken (inclusief freelancers) zo’n 4 ervaren camjo’s op de nieuwsredactie. Ze maken naast hun zelfgedraaide TV-items ook radio-items en ook zij melden zich regelmatig live op radio. De druk is dan inderdaad vaak erg hoog. Daar tegenover staat dat als ze in verband met de tijd het radio-item zelf niet kunnen monteren, een radio-verslaggever de audio monteert tot een radio-item. Belangrijk daarbij is een goede overdracht van de camjo op de radio-verslaggever. Crit Pingen zet daarbij zijn vraagtekens; ,,Radio en TV door een camjo? En alle twee even goed? Ik zeg niet dat het niet kan, maar je hebt natuurlijk goede journalisten en je hebt slechte journalisten.”
Als het aan Omroep Gelderland hoofdredacteur Mark Snijders ligt, wordt het aantal camjo’s eind dit jaar uitgebereid naar 14 camjo’s. Zij moeten kunnen draaien op het niveau van de beste camjo’s van de nieuwsredactie. Op die manier wil hij zorgen dat elke dag van het jaar er tenminste 1 camjo-item in het TV Gelderland Nieuws zit. Camjo zal de cameraman niet vervangen, maar door de inzet van camjo’s kunnen er meer verhalen worden gemaakt.
NL-Award
Als voorbeeld van wat een camjo-item onderscheidt van een tradioneel TV-verhaal noemt Snijders de camjo-reportage van Bas Steman van Omroep Gelderland. Steman won de Gouden NL-Award met zijn camjo-reportage over de Arnhemse Lente. Een politiek verhaal dat volgens de jury op laagdrempelige en toegankelijke manier is gemaakt. Mark Snijders: ,,Ik denk dat iedereen die het heeft gezien het met me eens is en zal zeggen; ja dat is inderdaad prachtig.”
Crit Pingen noemt grappig genoeg dezelfde reportage om zijn stelling over camjo kracht bij te zetten. ,,Ik denk dat je als cameraman precies hetzelfde had kunnen draaien, maar dan veel mooier. Want ook daarin zie je scheve shots, over- en onderbelichting, de kaderering is niet goed en er zaten veel bewegende beelden in.”
Vertrouwen winnen
Dat mensen minder camera-schuw zijn als ze verschijnen voor de lens van een camjo-camera, gaat er bij Pingen niet in. ,,Ik geloof daar helemaal niets van. Ik ben ervan overtuigd dat een goede reportage waarin je dicht bij mensen wilt komen, want dat wordt vaak als argument gebruikt; je kunt veel dichter bij de mensen komen, daar geloof ik helemaal niets van. Het heeft namelijk met vertrouwen te maken. Als je een reportage moet maken in een bejaardentehuis en je hebt een uur de tijd en je komt als camjo, dan moet je gelijk opstellen en dan heb je geen tijd om die mensen eens rustig uit te leggen wat je wilt en waar je mee bezig bent. Je moet op de belichting letten, je bent meer met de techniek bezig, dan dat je een vertrouwen wint van die mensen. Maar als je als verslaggever met een cameraman daar komt, dan ga je eerst eens 20 minuten zitten kletsen met die mensen. Dan komt de cameraman er rustig bij en die gaat gewoon rustig draaien. Dat kan bijna onopgemerkt. Als je dat goed doet, dan denk ik dat je het beter doet dan als camjo.”
Kracht van de kleine camera
Het neemt niet weg dat je als camjo net zo goed vertrouwen kunt winnen. Maar wellicht bouw je in je eentje nog wel sneller een vertrouwensband op dan wanneer je als verslaggever samen met een cameraman komt. Zo vertelde Esther Bootsma al eerder in een reportage op deze website dat ze meerdermalen de kracht van de kleine camera heeft ervaren. Als camjo op de nieuwsredactie van de NOS vertelde ze over hoe ze meer dan eens vertrouwen wist te winnen bij mensen die in eerste instantie helemaal niet gefilmd wilde worden.
In deze blog beschreef ik al eerder hoe ik twee slachtoffers van een zeer zware en gewelddadige woningoverval wist over te halen hun verhaal voor mijn camera te doen. In eerste instantie wilden ze niet. Maar nadat ik hun vertrouwen had gewonnen, mocht ik toch mijn kleine camera uit de kattenbak tevoorschijn halen. Het werd de opener van het TV Gelderland Nieuws.
Wat denk jij ervan? Is de kwaliteit van camjo vaak bagger? En is het zo dat mensen makkelijker voor een camjo-camera verschijen dan voor een ENG-camera? Of heeft Crit Pingen gelijk en kun je als verslaggever met cameraman veel beter een vertrouwensband opbouwen? Reageren kan hieronder of via Twitter: @Hoefakker
Favorite
Retweet
Reply
