Het voelt zoals een ruiter zich zonder paard moet voelen. Zaterdagochtend rijd ik richting het Gelre ziekenhuis in Zutphen. Vandaag ligt er géén camjo-camera en géén statief achterin mijn auto. Ik heb niets méér bij me dan een aantal A4-tjes met wat informatie over het ziekenhuis waar ik een reportage over ga maken. Zo moet een soldaat zich voelen die zonder geweer het strijdveld betreedt. Vandaag werk ik samen met een cameraman.
Wat een luxe en wat heerlijk is de manier van werken als je samen met de cameraman een team vormt. Hij concentreert zich op het plaatje, ik spreek ondertussen voor met patiënten die op het punt staan te worden verhuisd van het oude ziekenhuiscomplex, naar het nieuwe gebouw.
De klus op zichzelf leent zich bijzonder goed voor een camjo-verhaal. Je zou immers verwachten dat je camjo nog dichter op de huid kunt kruipen van de ietwat nerveuze patiënten. Maar wat is het makkelijk om niet het statief te hoeven instellen op de juiste hoogte, of je zorgen hoeft te maken over de witbalans of het scherpstellen van het onderwerp. En wat blijkt; de ENG-camera schrikt in dit geval de patiënten niet zodanig af dat ze veel voorzichtiger zijn in wat ze zeggen.
Ik ben in mijn hoofd bezig met het verhaal. De insteek, de opbouw, de volgorde van quotes en de beelden die ik daartussen wil laten zien. Het is een verademing om eens niet tegelijkertijd te hoeven slepen met camera, statief en eventueel de radio-opnameapparatuur. Ook hoef ik me nu niet tegelijkertijd druk te maken over het kader, de scherpte van de geïnterviewde, de witbalans en de kwaliteit van de audio. Want voor de lens van de ENG-camera oefen ik op het maken van standuppers, terwijl ik de beschrijvingen inspreek voor de radio-reportage.
Na de klus betreed ik de nieuwsvloer, slechts met een XD-schijf in mijn hand. Ik ben voor even geen rugzakjournalist, maar kan even proeven aan het, op dit punt, gemakkelijkere leven van een TV-journalist. Maar morgen ga ik weer graag op stap met mijn vertrouwde camjo-set.
Ik ben cameraman en zo af en toe haal ik ook wel een camjo item. Het heeft allebij zo zijn charme. De snelheid die je kunt behalen met de combinatie verslaggever/cameraman is camjo niet te doen. Simpel vanwege de hoeveelheid spullen die je mee moet nemen, moet opbouwen en omdat je met meerdere dingen bezig moet zijn. Ik denk dat een camjo registratie niet per definitie afbreuk hoeft te doen aan de kwaliteit. Natuurlijk kun je tijdens een interview niet zo strak kaderen omdat je rekening moet houden dat mensen bewegen en dus ook het beeld uit kunnen stappen. Ook kun je niet anticiperen tijdens het gesprek. Daarmee bedoel ik dat je een closer gaat wanneer het een persoonlijk verhaal wordt en ruimer gaat wanneer het meer algemeen is. Ook heb je altijd dezelfde uitsnede wat het wat ‘saaier maakt’. Persoonlijk vind ik het lastig dat je veel tijd kwijt bent met het plaatsen van je statief, mensen voor de camera neer zetten en dan moet je altijd je aandacht verdelen tussen je interview en je beeld. Naar mijn mening kun je nooit een 100% resultaat behalen, sowieso niet in beide taken, als je camjo draait. Maar het feit is en blijft dat je wel je ‘eigen’ verhaal maakt, je kunt makkelijker persoonlijk worden en je bent inderdaad niet afhankelijk van andere mensen.
Voor beide valt iets te zeggen. Ik vind het argument kwaliteit over het algemeen onzin, al zijn er een paar puntjes waar je als camjo gewoon geen oplossing kunt bieden. Ik camjo met een grote ENG camera, het enige waar ik daar moet inleveren op kwaliteit is de kadering tijdens interviews. Als je met een kleine camera draait is het gewoon lastiger om dezelfde vloeiende beelden te maken omdat je beperkingen hebt op het gebied van bediening, vooral lenstechnisch. Maar als je de tijd neemt en een fatsoenlijk statief bij je hebt kun je waanzinnige plaatjes maken, uit de hand zijn beelden wat moeilijker stabiel te houden. Daarbij ben je met een kleine camera zelfs flexibeler en kun je beelden maken die voor een grote camera lastig te halen zijn.
Sommige onderwerpen lenen zich prima voor een camjo item (misschien zelfs beter), sommige zijn ENG gewoon beter te draaien. Snel verschillende voxpopjes halen als camjo is lastig, vooral bij gevoelige onderwerpen, maar iemand volgen en/of wat quotes zijn geen probleem. Ik denk dat alles staat of valt door kennis van apparatuur/interviewen en of je voldoende tijd hebt. Je werkt als camjo’er voor twee (je oefent immers meerdere disciplines uit) dus neem daar de tijd voor. Kwalitatief zou je er niet aan af hoeven te zien.
@Ruud,
Bedankt voor je reactie! Dit item had ik inderdaad camjo met een schouderstatief kunnen draaien, maar dan bewegen de beelden automatisch iets meer. Ik kies vaak voor de veilige modus; zoveel mogelijk vanaf statief draaien. Maar eigenlijk is een écht camjo-verhaal juist minder vanaf statief en daardoor vaak dynamischer. Soms is camjo nog teveel het nabootsen van ENG, maar dan met een camjo-camera gedraaid. Maar soms zie je ook hele dynamische camjo-verhalen, waarin iemand met een spelt-microfoon wordt gevolgd bijvoorbeeld. Kortom; camjo is eigenlijk een hele brede term.
Hoe dan ook, je kunt de ontwikkelingen in mijn camjo-onderzoek blijven volgen via deze website!
Met vriendelijke groeten,
Arjan Hoefakker
Toch heeft Camjo zijn ook zijn charme. Dit item had je trouwens ook zonder statief kunnen draaien, of met een 1 poot statief zodat je wat mobieler bent. Nu ben je afhankelijk van een 2e persoon, zie je pas achteraf wat voor beelden hij heeft gedraaid. Volgens mij is er voor beide wat te zeggen ….