Geschreven in 2006:
Als journalist, maak je soms leuke snoepreisjes. Zo ook afgelopen zomer. Ik ging naar Madrid om een vriend te bezoeken. Hij volgt daar een pilotenopleiding en de Barneveldse Krant was geïnteresseerd in een uitgebreid verslag voor de zaterdagbijlage. Natuurlijk wil ik dat wel doen! Wat gaat dat schuiven? Ik kon helaas niet mijn complete reis declareren, maar hield er voor een prikkie een geweldige week aan over in wereldstad Madrid. Helaas kwam ik sinterklaas niet tegen, anders had de stokoude weldoener uit Spanje mij vast die laatste paar tientjes cadeau gedaan om de rest van de reis te bekostigen. Ik ben namelijk redelijk braaf.
Ook ben ik motorsportverslaggever bij een motorraceteam dat Nationale en Internationale races rijdt. Regelmatig ga ik mee naar het circuit van Assen als daar weer wordt geracet. Natuurlijk is dat gaaf, zeker als daar mijn grote idool Jos Verstappen nog eens demo komt geven in zijn A1GP auto! Mijn geluk kon niet op toen ik door de paddock liep en zomaar terecht kwam in de pitbox van Hollands trots in de autosport; A1GP Holland. De 46.000 fans op de tribune moesten wel jaloers zijn op mijn situatie. De glimlach was dan ook niet van mijn gezicht te beitelen tijdens de Rizla Racing Day.
Nog veel gaver was eigenlijk mijn tripje naar het wereldberoemde Formule1 circuit Spa-Francorchamps in de Belgische Ardennen. Al twee maal eerder was ik op de glooiende baan door de heuvels om de snelste wagens ter wereld te zien racen; Formule 1 dus. Als je als racefan rondloopt op het mooiste circuit ter wereld zie je de top van de mondiale autosport zich verschansen in de pitstraat en paddock. De glitter en glamour spat er vanaf. Daar wilde ik ook staan als journalist! Het is echter een onbereikbaar gebied, zo leek het. Toch wilde ik daar een keer als journalist rondlopen, zolang het maar met racen te maken had. Die droom kwam uit. Het team moest racen in Spa en als een ware pitreporter ging ik mee. Compleet in teamkledij met pen en papier in de hand liep ik door de pitstraat. De adrenaline kolkt door je aderen als je de racemonsters op minder dan een meter afstand met een vaart van 260 km/u langs voelt razen als je aan de ‘pitwall’ staat. In het perscentrum schreef ik mijn verhaaltjes, stuurde ze door en verdiende zo weer wat geld. Stoer voelde ik me om met het scootertje van het team door de paddock te rijden. Het gele polsbandje verschafte mij toegang tot alle delen van het circuit. Mannetjes bij hekken openen alle poorten zodra je aan komt rijden; even voelde ik mij een ster.
De laatste race dit seizoen is in Cartagena, Zuid-Spanje. Tsjah, dan zorg je natuurlijk dat je meegaat. Maar helaas, de tickets zijn al geboekt, dus ik moet zelf een ticket regelen. Krenterig als ik ben, besluit ik niet te gaan betalen voor de reis. Er zijn nog twee mogelijkheden: Ik ga gratis mee in de truck die het motorhome vervoert en moet dertig uur stil zitten, of ik ga niet. Even ontstaat er twijfel; dan bedenk ik mij; het is genoeg geweest dit seizoen! Ik ben ook maar een arme student: ze bekijken het maar met die race, ik ga niet mee! Als ik vervolgens recapituleer hoe de sfeer altijd is op en rond de circuits, krijg ik spijt. Ik wil weer mee! Nouja, volgend seizoen nieuwe races, nieuwe kansen, nieuwe reisjes! GO, GO, GO!